Uninvited
Πάω σε escape rooms εδώ και σχεδόν 2 χρόνια. Έχω παίξει σε καμιά 30αριά τουλάχιστον και τα έχω παρακολουθήσει να εξελίσσονται από απλά δωμάτια, με απλά σκηνικά και γρίφους με λουκέτα και κλειδαριές, σε ολόκληρες παραγωγές με ηθοποιούς. Από το να προσπαθείς απλώς να βρεις τον συνδυασμό να ανοίξεις την πόρτα μέχρι το να ζεις πλήρες σενάριο, σαν να παίζεις σε ταινία. Αυτή η εξέλιξη των δωματίων όμως ίσως να ξεπέρασε κάποιο όριο στο Cimiterium. Πριν εξηγήσω όμως τι εννοώ, να πω για το δωμάτιο αυτό καθ'αυτό.
Στο παιχνίδι "μπαίνεις" με το που μπαίνεις και στο κτήριο. Μία εξαιρετική ιδέα, που πρωτοείδα στο Lockhill. Ο ηθοποιός που παίζει τον ηγούμενο που σε υποδέχεται ήταν εξαιρετικός, και δεν βγαίνει εκτός χαρακτήρα σε κανένα σημείο. Η ατμόσφαιρα της εισόδου είναι καταπληκτική και σε προετοιμάζει για κάτι το μοναδικό. Δυστυχώς όμως, στο Cimiterium δεν ήταν έτσι ακριβώς τα πράγματα.
Αρχικά, το Cimiterium ΔΕΝ πρέπει να παιχτεί πρώτο. Είναι το τελευταίο ουσιαστικά σε μία ιστορία που απλώνεται στα 4 δωμάτια του Abbey. Δυστυχώς όμως, όχι μόνο δεν αναφέρεται πουθενά αυτό στο site, αλλά μάλιστα το Cimiterium εμφανίζεται και πρώτο στη σελίδα των δωματίων και των κρατήσεων, κάτι που κάνει κάποιον να πιστέψει ότι από εκεί πρέπει να ξεκινήσει. Προσοχή λοιπόν εδώ.
Το άλλο πρόβλημα με το Cimiterium είναι ότι λέει πως είναι για μέχρι 8 άτομα. Θεωρώ ότι είναι το πολύ για 5 άτομα. Οι χώροι είναι πάρα πολύ μικροί (εκτός από ένα σημείο μόνο) και, το βασικότερο, δεν υπάρχουν και πολλοί γρίφοι, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι παίχτες απλά να κάθονται. Αυτό, σε συνδυασμό με το ότι την περισσότερη ώρα την περνάει κανείς στο σκοτάδι, κάνει το συγκεκριμένο δωμάτιο να είναι κάπως βαρετό.
Όμως κανένα από αυτά που έγραψα δεν αποτελεί σοβαρό πρόβλημα. Άλλωστε ο κάθε παίχτης βλέπει τα πράγματα διαφορετικά και σε πολλούς μπορεί να αρέσουν όλα αυτά. Το πραγματικό πρόβλημα του δωματίου έχει να κάνει με το όριο το οποίο είπα ότι ξεπέρασε, και αυτό είναι η συμμετοχή του ηθοποιού μέσα στο δωμάτιο. Το να υπάρχει ηθοποιός, για μένα, πάντα προσθέτει στην ατμόσφαιρα ενός δωματιου, και έχω παίξει με εκπληκτικούς ηθοποιούς (π.χ. Silent Hills, Mindtrap Πειραιά) και με όχί και τόσο καλούς (π.χ. Seven, Mindtrap Χαλανδρίου). Σε καμία περίπτωση όμως ένας ηθοποιός δεν επιτρεπόταν να αγγίζει τους παίχτες. Κάτι που εδώ σταμάτησε να ισχύει, και ο ηθοποιός άγγιζε σε σημείο σχεδόν παρεξηγήσεως. Ειδικά μία κοπέλα απ' την ομάδα (για λόγους σεναρίου που προφανώς δεν θα αποκαλύψω) στην οποία είχε κολλήσει πάνω, ανέπνεε μέσα στο πρόσωπο, τράβαγε τα μαλλιά, μέχρι και... δάγκωσε (ίσως αυτό να έγινε με κάποιο παιχνίδι, δεν ήταν σίγουρη μέσα στο σκοτάδι). Αυτό ήταν too much. Επίσης, ο ηθοποιός πρέπει να κρίνει όταν κάποιος παίχτης απλά δεν θέλει να συμμετέχει σε κάτι. Οι παίχτες πάνε στα δωμάτια για να περάσουν καλά, και για να τρομάξουν σίγουρα σε δωμάτια τρόμου, αλλά όχι για να υποχρεώνονται να κάνουν πράγματα τα οποία δεν θέλουν.
Και ακόμα και αν κάποιος πει ότι όλα αυτά μπορεί να μην αποτελούν πρόβλημα για όλους, θα έπρεπε τουλάχιστον να υπάρχει προειδοποίηση ότι στο συγκεκριμένο δωμάτιο υπάρχει εκτεταμένη σωματική επαφή, ακριβώς όπως υπάρχει προειδοποίηση για κλειστοφοβία κλπ.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.Εντάξει
Cimiterium
Ευθ. Δεδούση 13, , Ηλιούπολη